Nga Alket Koroshi, mjek nefrolog
Qelizat dendritike (DC) u përshkruan fillimisht në 1868 nga Paul Langerhans i cili identifikoi një popullsi të qelizave në lëkurë që paraqitnin projeksione të ngjashme me dendritet e neuroneve. Pothuajse 100 vjet më vonë, në 1973, Steinman dhe Cohn përshkruan një popullsi qelizore të pranishme në shpretkën e minjve dhe të ngjashme me ato të përshkruara nga Langerhans.
Këto qeliza treguan pamje dhe sjellje të ndryshme qelizore në krahasim me monocitet dhe makrofagët (MΦ) dhe, prandaj, u quajtën DC. U vu re se kjo popullsi e re qelizore kishte një kapacitet të madh për të filluar dhe moduluar përgjigjen imune dhe se ajo shprehte nivele të larta të kompleksit kryesor të histokompatibilitetit të klasës II (MHC-II) dhe integrin alfa X (plotësuesi i komponentit 3 receptorët 4 nënnjësi).
Studimet e mëvonshme treguan se DC -të nuk posedojnë shënues CD3, CD19 ose CD56, të cilët i përkasin linjave të tjera qelizore (limfocitet T dhe B dhe qelizat vrasëse natyrore (NK), respektivisht). Për shkak të kësaj, ato u emërtuan si qeliza të prejardhjes negative. Aktualisht, DC njihen si një popullsi qelizore heterogjene, anëtarët e së cilës ndryshojnë në ontogjenezë, vendndodhje anatomike, migrim, model të sekretimit të citokinës dhe funksione imunologjike.
Ato janë të vendosura në indet jo-limfoide ku ata ndjejnë (përmes receptorëve të tyre të njohjes së modelit (PRRs)) mjedisin e tyre dhe zbulojnë modele molekulare të lidhura me patogjenët (PAMPs) . Pasi kapin antigjenet, ata migrojnë në organet limfoide ku i paraqesin ato në limfocitet T. EShtë treguar gjithashtu se DC marrin pjesë në modulimin e përgjigjes imune ndaj një përgjigje Th1 ose Th2, në rregullimin e limfociteve T citotoksike, dhe në tolerancën imunologjike përmes prodhimit të citokinave të ndryshme.
No comments:
Post a Comment